سوره «الفرقان» آیات ۲۱ تا ۳۲

به گزارش پایگاه خبری و تحلیلی «دیار آفتاب»؛ هر روز، یک صفحه از کلام حق را به صورت آنلاین بشنوید.

متن و معنی آیات ۲۱ تا ۳۲ سوره «الفرقان» به‌شرح زیر است.

وَقَالَ الَّذِینَ لَا یَرْجُونَ لِقَاءَنَا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَیْنَا الْمَلَائِکَةُ أَوْ نَرَیٰ رَبَّنَا ۗ لَقَدِ اسْتَکْبَرُوا فِی أَنْفُسِهِمْ وَعَتَوْا عُتُوّا کَبِیرًا ﴿۲۱﴾

و آنان که به دیدار [قیامت و محاسبه اعمال به وسیله] ما امید ندارند، گفتند: چرا بر ما فرشتگانی نازل نشد، یا [چرا] پروردگارمان را نمی‌بینیم؟ به راستی که خودشان را در درون خود بزرگ شمردند و دچار سرکشی بزرگی شدند. (۲۱) 

یَوْمَ یَرَوْنَ الْمَلَائِکَةَ لَا بُشْرَیٰ یَوْمَئِذٍ لِلْمُجْرِمِینَ وَیَقُولُونَ حِجْرًا مَحْجُورًا ﴿۲۲﴾

روزی که آنان فرشتگان را می‌بینند، آن روز برای مجرمان بشارتی نیست؛ و آنان [به فرشتگان] می‌گویند: [از شما درخواست داریم که ما را] امان دهید [و آسیب و گزند عذاب را از ما] مانع شوید. (۲۲) 

وَقَدِمْنَا إِلَیٰ مَا عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْنَاهُ هَبَاءً مَنْثُورًا ﴿۲۳﴾

و ما به [بررسی و حسابرسی] هر عملی که [به عنوان عمل خیر] انجام داده‌اند، می‌پردازیم، پس همه آنها را غباری پراکنده می‌سازیم. (۲۳) 

أَصْحَابُ الْجَنَّةِ یَوْمَئِذٍ خَیْرٌ مُسْتَقَرّا وَأَحْسَنُ مَقِیلًا ﴿۲۴﴾

اهل بهشت در آن روز، قرارگاهشان بهتر و استراحتگاهشان نیکوتر است. (۲۴) 

وَیَوْمَ تَشَقَّقُ السَّمَاءُ بِالْغَمَامِ وَنُزّلَ الْمَلَائِکَةُ تَنْزِیلًا ﴿۲۵﴾

و [یاد کن] روزی را که آسمان به سبب ابری [که بر فراز آن است] می‌شکافد و فرشتگان به تدریج [به صورتی ویژه] فرستاده شوند. (۲۵) 

الْمُلْکُ یَوْمَئِذٍ الْحَقُّ لِلرّحْمَٰنِ ۚ وَکَانَ یَوْمًا عَلَی الْکَافِرِینَ عَسِیرًا ﴿۲۶﴾

در آن روز فرمانروایی مطلق برای [خدای] رحمان ثابت است، و بر کافران روزی بسیار دشوار است، (۲۶) 

وَیَوْمَ یَعَضُّ الظَّالِمُ عَلَیٰ یَدَیْهِ یَقُولُ یَا لَیْتَنِی اتَّخَذْتُ مَعَ الرّسُولِ سَبِیلًا ﴿۲۷﴾

و روزی که ستمکار، دو دست خود را [از شدت اندوه و حسرت به دندان] می‌گزد [و] می‌گوید: ای کاش همراه این پیامبر راهی به سوی حق بر می‌گرفتم، (۲۷) 

یَا وَیْلَتَیٰ لَیْتَنِی لَمْ أَتّخِذْ فُلَانًا خَلِیلًا ﴿۲۸﴾

ای وای، کاش من فلانی را [که سبب بدبختی من شد] به دوستی نمی‌گرفتم، (۲۸) 

لَقَدْ أَضَلَّنِی عَنِ الذِّکْرِ بَعْدَ إِذْ جَاءَنِی ۗ وَکَانَ الشّیْطَانُ لِلْإِنْسَانِ خَذُولًا ﴿۲۹﴾

بی‌تردید مرا از قرآن پس از آنکه برایم آمد گمراه کرد. و شیطان همواره انسان را [پس از گمراه کردنش تنها و غریب در وادی هلاکت] وا می‌گذارد؛ (۲۹) 

وَقَالَ الرَّسُولُ یَا رَبِّ إِنَّ قَوْمِی اتّخَذُوا هَٰذَا الْقُرْآنَ مَهْجُورًا ﴿۳۰﴾

و پیامبر [درقیامت] می‌گوید: پروردگارا! همانا قوم من این قرآن را متروک گذاشتند! (۳۰) 

وَکَذَٰلِکَ جَعَلْنَا لِکُلِّ نَبِیٍّ عَدُوًّا مِنَ الْمُجْرِمِینَ ۗ وَکَفَیٰ بِرَبّکَ هَادِیًا وَنَصِیرًا ﴿۳۱﴾

و ما این گونه برای هر پیامبری دشمنانی از مجرمان قرار دادیم، و کافی است که پروردگارت [برای تو] راهنما و یاری دهنده باشد. (۳۱) 

وَقَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لَوْلَا نُزِّلَ عَلَیْهِ الْقُرْآنُ جُمْلَةً وَاحِدَةً ۚ کَذَٰلِکَ لِنُثَبِّتَ بِهِ فُؤَادَکَ ۖ وَرَتّلْنَاهُ تَرْتِیلًا ﴿۳۲﴾

و کافران گفتند: چرا قرآن یک باره بر او نازل نشد؟ این گونه [قرآن را به تدریج نازل می‌کنیم] تا قلب تو را به آن استوار سازیم، و آن را بر تو با مهلت و آرامی خواندیم. (۳۲)

انتهای خبر/