سوره «المومنون» آیات ۹۰ تا ۱۰۴

به گزارش پایگاه خبری و تحلیلی «دیار آفتاب»؛ هر روز، یک صفحه از کلام حق را به صورت آنلاین بشنوید.

متن و معنی آیات ۹۰ تا ۱۰۴ سوره «المومنون» به‌شرح زیر است.

بَلْ أَتَیْنَاهُمْ بِالْحَقِّ وَإِنّهُمْ لَکَاذِبُونَ ﴿۹۰﴾

چنین نیست [که آنان می‌گویند] بلکه ما حق را برای آنان آورده‌ایم، و بی‌تردید آنان دروغگویند. (۹۰) 

مَا اتَّخَذَ اللَّهُ مِنْ وَلَدٍ وَمَا کَانَ مَعَهُ مِنْ إِلَٰهٍ ۚ إِذًا لَذَهَبَ کُلُّ إِلَٰهٍ بِمَا خَلَقَ وَلَعَلَا بَعْضُهُمْ عَلَیٰ بَعْضٍ ۚ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمّا یَصِفُونَ ﴿۹۱﴾

خدا هیچ فرزندی برای خود نگرفته است، و هیچ معبودی با او نیست؛ [اگر جز خدا معبودی بود] در این صورت هر معبودی [برای آنکه به تنهایی و مستقل تدبیر امور کند] آفریده‌های خود را با خود می‌برد [و از مدار تصرف دیگر معبودان خارج می‌کرد] و بر یکدیگر برتری می‌جستند. منزّه و پاک است خدا از آنچه [او را به آن] وصف می‌کنند. (۹۱) 

عَالِمِ الْغَیْبِ وَالشَّهَادَةِ فَتَعَالَیٰ عَمّا یُشْرِکُونَ ﴿۹۲﴾

[همان] دانای نهان و آشکار؛ پس او از آنچه برایش شریک می‌گیرند، برتر است. (۹۲) 

قُلْ رَبِّ إِمَّا تُرِیَنّی مَا یُوعَدُونَ ﴿۹۳﴾

بگو: پروردگارا! اگر آن [عذابی] را که به آنان وعده می‌دهند، به من بنمایانی؛ (۹۳) 

رَبِّ فَلَا تَجْعَلْنِی فِی الْقَوْمِ الظّالِمِینَ ﴿۹۴﴾

پس پروردگارا! مرا در میان گروه ستمکاران قرار مده [و با آنان قرین عذاب مکن.](۹۴) 

وَإِنّا عَلَیٰ أَنْ نُرِیَکَ مَا نَعِدُهُمْ لَقَادِرُونَ ﴿۹۵﴾

و به یقین ما تواناییم آن عذابی که به آنان وعده می‌دهیم به تو بنمایانیم. (۹۵) 

ادْفَعْ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ السَّیّئَةَ ۚ نَحْنُ أَعْلَمُ بِمَا یَصِفُونَ ﴿۹۶﴾

بدی را با بهترین شیوه دفع کن؛ ما به آنچه که [مشرکان به ناحق ما را به آن] وصف می‌کنند، داناتریم. (۹۶) 

وَقُلْ رَبِّ أَعُوذُ بِکَ مِنْ هَمَزَاتِ الشّیَاطِینِ ﴿۹۷﴾

و بگو: پروردگارا! از وسوسه‌های شیطان‌ها به تو پناه می‌آورم، (۹۷) 

وَأَعُوذُ بِکَ رَبّ أَنْ یَحْضُرُونِ ﴿۹۸﴾

و پروردگارا! به تو پناه می‌آورم از اینکه [شیطان‌ها] نزد من حاضر شوند. (۹۸) 

حَتَّیٰ إِذَا جَاءَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ رَبّ ارْجِعُونِ ﴿۹۹﴾

[دشمنان حق از دشمنی خود باز نمی‌ایستند] تا زمانی که یکی از آنان را مرگ در رسد، می‌گوید: پروردگارا! مرا [برای جبران گناهان و تقصیرهایی که از من سر زده به دنیا] بازگردان؛ (۹۹) 

لَعَلِّی أَعْمَلُ صَالِحًا فِیمَا تَرَکْتُ ۚ کَلَّا ۚ إِنّهَا کَلِمَةٌ هُوَ قَائِلُهَا ۖ وَمِنْ وَرَائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلَیٰ یَوْمِ یُبْعَثُونَ ﴿۱۰۰﴾

امید است در [برابر] آنچه [از عمر، مال و ثروت در دنیا] واگذاشته‌ام کار شایسته‌ای انجام دهم. [به او می‌گویند:] این چنین نیست [که می‌گویی] بدون تردید این سخنی بی‌فایده است که او گوینده آن است، و پیش رویشان برزخی است تا روزی که برانگیخته می‌شوند. (۱۰۰) 

فَإِذَا نُفِخَ فِی الصّورِ فَلَا أَنْسَابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَلَا یَتَسَاءَلُونَ ﴿۱۰۱﴾

پس هنگامی که در صور دمیده شود، در آن روز نه میانشان خویشاوندی و نسبی وجود خواهد داشت و نه از اوضاع و احوال یکدیگر می‌پرسند؛ (۱۰۱) 

فَمَنْ ثَقُلَتْ مَوَازِینُهُ فَأُولَٰئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ﴿۱۰۲﴾

پس کسانی که اعمال وزن شده آنان سنگین [و باارزش] است، همانانند که رستگارند. (۱۰۲) 

وَمَنْ خَفَّتْ مَوَازِینُهُ فَأُولَٰئِکَ الَّذِینَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فِی جَهَنّمَ خَالِدُونَ ﴿۱۰۳﴾

و کسانی که اعمال وزن شده آنان سبک [و بی‌ارزش] است، همانانند که سرمایه وجودشان را از دست داده و در دوزخ جاودانه‌اند. (۱۰۳) 

تَلْفَحُ وُجُوهَهُمُ النّارُ وَهُمْ فِیهَا کَالِحُونَ ﴿۱۰۴﴾

آتش [همواره] صورت‌هایشان را می‌سوزاند، و آنان در آنجا [از شدت سوختگی] زشت رویانی بد منظرند! (۱۰۴)

انتهای خبر/