سوره «المومنون» آیات ۱۰۵ تا ۱۱۸

به گزارش پایگاه خبری و تحلیلی «دیار آفتاب»؛ هر روز، یک صفحه از کلام حق را به صورت آنلاین بشنوید.

متن و معنی آیات ۱۰۵ تا ۱۱۸ سوره «المومنون» به‌شرح زیر است.

أَلَمْ تَکُنْ آیَاتِی تُتْلَیٰ عَلَیْکُمْ فَکُنْتُمْ بِهَا تُکَذّبُونَ ﴿۱۰۵﴾

[خدا به آنان می‌گوید:] آیا آیات من بر شما خوانده نمی‌شد و شما [همواره] آنها را تکذیب می‌کردید؟ (۱۰۵) 

قَالُوا رَبَّنَا غَلَبَتْ عَلَیْنَا شِقْوَتُنَا وَکُنَّا قَوْمًا ضَالّینَ ﴿۱۰۶﴾

می‌گویند: پروردگارا! تیره بختی و شقاوت ما بر ما چیره شد، و ما گروهی گمراه بودیم. (۱۰۶) 

رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْهَا فَإِنْ عُدْنَا فَإِنّا ظَالِمُونَ ﴿۱۰۷﴾

پروردگارا! ما را از دوزخ بیرون آر، پس اگر [به بدی‌ها و گمراهی‌ها] بازگشتیم، بی‌تردید ستمکار خواهیم بود. (۱۰۷) 

قَالَ اخْسَئُوا فِیهَا وَلَا تُکَلّمُونِ ﴿۱۰۸﴾

[خدا] می‌گوید: [ای سگان!] در دوزخ گم شوید و با من سخن مگویید! (۱۰۸) 

إِنَّهُ کَانَ فَرِیقٌ مِنْ عِبَادِی یَقُولُونَ رَبَّنَا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا وَأَنْتَ خَیْرُ الرّاحِمِینَ ﴿۱۰۹﴾

[به یاد دارید که] گروهی از بندگان من بودند که می‌گفتند: پروردگارا! ما ایمان آوردیم، پس ما را بیامرز و به ما رحم کن که تو بهترین رحم کنندگانی. (۱۰۹) 

فَاتَّخَذْتُمُوهُمْ سِخْرِیًّا حَتّیٰ أَنْسَوْکُمْ ذِکْرِی وَکُنْتُمْ مِنْهُمْ تَضْحَکُونَ ﴿۱۱۰﴾

ولی شما آنان را به مسخره گرفتید، تا [دل مشغولی شما به مسخره آنان] یاد مرا از خاطرتان برد، و شما همواره به [ایمان، عمل و دعاهای] آنان می‌خندیدید! (۱۱۰) 

إِنِّی جَزَیْتُهُمُ الْیَوْمَ بِمَا صَبَرُوا أَنّهُمْ هُمُ الْفَائِزُونَ ﴿۱۱۱﴾

من امروز آنان را در برابر صبری که [نسبت به مسخره و خنده شما] کردند پاداش دادم که همه آنان کامیابند. (۱۱۱) 

قَالَ کَمْ لَبِثْتُمْ فِی الْأَرْضِ عَدَدَ سِنِینَ ﴿۱۱۲﴾

[خدا] می‌گوید: از جهت شمار سال‌ها چه مدت در زمین درنگ داشتید؟ (۱۱۲) 

قَالُوا لَبِثْنَا یَوْمًا أَوْ بَعْضَ یَوْمٍ فَاسْأَلِ الْعَادّینَ ﴿۱۱۳﴾

می‌گویند: روزی یا بخشی از روزی، ولی [ای پرسنده!] از شمارندگان [پیشگاه خود] بپرس. (۱۱۳) 

قَالَ إِنْ لَبِثْتُمْ إِلَّا قَلِیلًا ۖ لَوْ أَنّکُمْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿۱۱۴﴾

[خدا] می‌گوید: اگر معرفت و شناخت می‌داشتید [می دانستید که] جز اندکی درنگ نکرده‌اید، (۱۱۴) 

أَفَحَسِبْتُمْ أَنَّمَا خَلَقْنَاکُمْ عَبَثًا وَأَنّکُمْ إِلَیْنَا لَا تُرْجَعُونَ ﴿۱۱۵﴾

آیا پنداشته‌اید که شما را بیهوده و عبث آفریدیم، و اینکه به سوی ما بازگردانده نمی‌شوید؟ (۱۱۵) 

فَتَعَالَی اللَّهُ الْمَلِکُ الْحَقُّ ۖ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ رَبّ الْعَرْشِ الْکَرِیمِ ﴿۱۱۶﴾

پس برتر است خدا آن فرمانروای حق [از آنکه کارش بیهوده و عبث باشد]، هیچ معبودی جز او نیست، [او] پروردگار عرش نیکو و باارزش است. (۱۱۶) 

وَمَنْ یَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ لَا بُرْهَانَ لَهُ بِهِ فَإِنَّمَا حِسَابُهُ عِنْدَ رَبِّهِ ۚ إِنّهُ لَا یُفْلِحُ الْکَافِرُونَ ﴿۱۱۷﴾

و هر کس با خدا معبود دیگری بپرستد [که] هیچ دلیلی بر حقّانیّت آن ندارد، حسابش فقط نزد پروردگار اوست؛ بدون تردید کافران، رستگار نمی‌شوند. (۱۱۷) 

وَقُلْ رَبِّ اغْفِرْ وَارْحَمْ وَأَنْتَ خَیْرُ الرّاحِمِینَ ﴿۱۱۸﴾

و بگو: پروردگارا! [مرا] بیامرز و [بر من] رحم کن و تو بهترین رحم کنندگانی. (۱۱۸)

انتهای خبر/