به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «دیار آفتاب» عباس خسروانی استاد دانشگاه در یادداشتی نوشت: مقام معظم رهبری در سخنرانی اخیر خود خطاب به ملت عزیز ایران فرمودند: در برابر دشمن، همه با هم باشید. در بین اقشار مختلف یا جناح‌های سیاسی مختلف اختلافاتی وجود دارد، اختلافاتی هست، باشد؛ لکن در مقابل دشمن مثل دوران جنگ 12 روزه همه در کنار هم قرار بگیریم؛ این یک عامل بسیار مهم برای اقتدار ملّی کشور عزیزمان است.

در جهان پیچیده‌ی کنونی، هیچ ملتی از گزند تهدیدات و تجاوزات خارجی در امان نیست. تاریخ روابط بین‌الملل گواهی می‌دهد که قدرت‌های زورگو و توسعه‌طلب، همواره در پی یافتن شکاف‌های داخلی در کشورهای هدف بوده‌اند تا با تشدید این شکاف‌ها، راه را برای نفوذ و سلطه خود هموار کنند. در چنین شرایطی، مهم‌ترین عاملی که می‌تواند امنیت و تمامیت ارضی یک کشور را تضمین کند، «وحدت ملی» است. این وحدت، نه یک شعار احساسی، بلکه یک ضرورت استراتژیک و عقلانی برای بقای هر ملتی محسوب می‌شود.

نکته‌ حائز اهمیت در تحلیل رفتار دشمن خارجی، نگاه کل‌نگر و غیرتفکیکی او به ملت هدف است. دشمن متجاوز، هنگام طراحی نقشه‌های خود، میان جناح‌های سیاسی، قومیت‌ها، مذاهب یا گرایش‌های فکری مختلف تمایزی قائل نمی‌شود. تیرهای تجاوز او، تمامی آحاد ملت، از هر سلیقه و مرامی را نشانه رفته است. امنیت، اقتصاد، فرهنگ و استقلال همه‌ گروه‌ها به یک اندازه در معرض تهدید قرار دارد. بنابراین، این تصور که دشمن تنها مخالفان دولت حاکم یا یک جناح خاص را هدف می‌گیرد، یک خطای راهبردی بزرگ و ساده‌انگارانه است که تنها به سود دشمن تمام می‌شود.

در این میان، وجود اختلاف‌نظرهای سیاسی و سلیقه‌ای در درون یک کشور، پدیده‌ای طبیعی و حتی لازمه‌ یک جامعه پویا است. بحث‌ها و رقابت‌های سازنده داخلی در چارچوب قانون، می‌تواند به بهبود حکمرانی و پیشرفت کشور بینجامد. اما این اختلافات زمانی به یک تهدید تبدیل می‌شود که مرزهای داخلی را درنوردیده و به عرصه‌ رویارویی با دشمن مشترک کشیده شود. هنگامی که دشمن، ملتی را متحد ببیند، هزینه‌ تجاوز برای او به شدت افزایش می‌یابد؛ اما اگر نشانه‌ای از تفرقه ببیند، آن را به عنوان نقطه عزیمت حملات خود انتخاب خواهد کرد.

بر این اساس، هوشمندی یک ملت در آن است که بتواند میان «عرصه‌های داخلی» و «عرصه‌ی مقابله با دشمن خارجی» مرز مشخصی تعریف کند. در عرصه داخلی، مجادله و رقابت برای پیشبرد اهداف ملی مجاز است، اما در مقابل دشمن، تنها یک صف و یک پرچم باید وجود داشته باشد. این وحدت تاکتیکی به معنای نادیده گرفتن اختلافات نیست، بلکه به معنای اولویت‌بندی عقلانی تهدیدات است. تهدید وجودی یک دشمن خارجی، آن‌چنان جدی است که باید موقتاً تمامی انرژی‌های ملی را برای دفع آن بسیج کرد.

در نتیجه، وحدت ملی در برابر تجاوز خارجی، مهم‌ترین شاخصه اقتدار یک کشور و رمز ماندگاری آن در صحنه بین‌الملل است. این وحدت، یک انتخاب نیست، بلکه یک اجبار تاریخی و یک تکلیف ملی برای همه‌ی شهروندان، صرف نظر از گرایش‌های شخصی است. ملتی که در سایه‌ی درک این واقعیت، صفوف خود را در برابر دشمن مشترک فشرده کند، نه تنها هویت و استقلال خود را حفظ کرده، بلکه پیامی روشن به تمامی جهان می‌فرستد: که این سرزمین، دژ مستحکمی است که هیچ بیگانه‌ای را یارای شکستن آن نیست.