شهریار، ستاره‌ای در آسمان ادب پارسی

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «دیار آفتاب»؛ به نقل از شبکه اطلاع رسانی راه دانا، روز بیست و هفتم شهریور ماه، سالروز درگذشت استاد محمدحسین بهجت تبریزی، مشهور به شهریار، شاعر بلندآوازه ایرانی، به تصمیم شورای عالی انقلاب فرهنگی، به‌عنوان روز ملی شعر و ادب پارسی نام‌گذاری شده است. این روز فرصتی است برای تجلیل از شاعران بزرگ ایران، از جمله شهریار که توانست با آثار خود فرهنگ و ادب فارسی را در جهان معرفی کند.

شعر فارسی، نه‌تنها در ایران بلکه در سراسر دنیا به‌عنوان یکی از غنی‌ترین و ارزشمندترین ادبیات شناخته می‌شود. این روز فرصتی است برای تجلیل از شاعران بزرگ ایران، از جمله شهریار که توانست با آثار خود فرهنگ و ادب فارسی را در جهان معرفی کند.

زندگی‌نامه استاد شهریار

محمدحسین بهجت تبریزی در ۲۱ اسفند ۱۲۸۵ در تبریز متولد شد و در ۲۷ شهریور ۱۳۶۷ در تهران درگذشت. وی شاعری ایرانی اهل آذربایجان بود که به زبان‌های ترکی آذربایجانی و فارسی شعر سروده است. پدرش، حاج میرآقا بهجت تبریزی، وکیل بود و فعالیت‌هایش در تبریز موجب رشد فکری و فرهنگی شهریار شد.

تحصیلات و دوران جوانی

شهریار دوران کودکی را به سبب شیوع بیماری در شهر تبریز، در روستاهای قایش قورشاق و خشگناب بستان‌آباد سپری کرد. پس از گذراندن دوره مقدماتی، در سال ۱۳۰۰ برای ادامه تحصیل به تهران رفت و در مدرسه دارالفنون تا سال ۱۳۰۳ ادامه داد. سپس در رشته پزشکی تحصیل کرد، اما به دلیل شکست عشقی و مشکلات روحی، حدود شش ماه پیش از گرفتن مدرک دکتری، تحصیلاتش را نیمه‌کاره رها کرد و به سرودن شعر پرداخت.

فعالیت شعری

شهریار در ابتدا به سرودن غزل پرداخت و بعدها زبان آذری را نیز وارد شعرهای خود کرد. او یکی از بزرگترین شاعران ایران در قرن بیستم محسوب می‌شود و آثارش در حوزه‌های مختلف شعر، از جمله غزل، قصیده و شعر نو، تاکنون الهام‌بخش شاعران بسیاری بوده است. شهریار پس از سفری چهارساله به خراسان برای کار در ادارهٔ ثبت اسناد مشهد و نیشابور، به تهران بازگشت.

وی در سال ۱۳۱۵ در بانک کشاورزی مشغول به کار شد و به تبریز منتقل گردید. دانشگاه تبریز او را یکی از پاسداران شعر و ادب میهن خواند و به وی دکترای افتخاری دانشکده ادبیات اعطا نمود. در مرداد ۱۳۳۲ به تبریز رفت و با یکی از بستگان خود به‌نام «عزیزه عبدخالقی» ازدواج کرد که حاصل این ازدواج سه فرزند بود: دو دختر به نام‌های شهرزاد و مریم و یک پسر به نام هادی.

زندگینامه استاد شهریار

مهم‌ترین آثار:

شهر مادر: این اثر به‌عنوان یکی از مهم‌ترین و مشهورترین شعرهای شهریار محسوب می‌شود و بیانگر عشق و محبت او به وطن و خانواده‌اش است.

حیدر بابا: این مجموعه شعر محلی، یکی از برجسته‌ترین آثار شهریار به شمار می‌آید که در آن به زبان آذری و با روحیه‌ای عاشقانه به اداره روستای خود پرداخته است.

غزلیات: شهریار در غزل‌سرایی استاد بود و غزل‌هایش عواطف انسانی را به زیبایی منتقل می‌کند.

ویژگی شعر شهریار

شعر شهریار دارای ویژگی‌های خاصی است:

بیان لطیف، ساده و روان: شعرهای او عموماً بیان‌های ساده و در عین حال عمیق دارند که احساسات انسان را به زیبایی منتقل می‌کنند.

استفاده از اصطلاحات عامیانه: شهریار با شجاعت از اصطلاحات محاوره‌ای استفاده می‌کند و این تلفیق شاعرانه از ویژگی‌های منحصربفرد شعر او به شمار می‌رود.

نوآوری: او به تحول و تجدید حیات در شعر اعتقاد داشت و آثارش نشان‌گر نوآوری‌هایش در زمینه مضامین جدید است.

شهریار در سرودن انواع گونه‌های شعر فارسی، از جمله قصیده، مثنوی، غزل، قطعه، رباعی و شعر نیمایی نیز تبحر داشت. معروف‌ترین غزل‌های او شامل «علی‌ای همای رحمت» و «آمدی جانم به قربانت» هستند. او نسبت به شخصیت علی بن ابی‌طالب ارادت ویژه‌ای داشت و همچنین به حافظ علاقه‌مند بود.

استاد شهریار

روز ملی شعر و ادب پارسی فرصتی مغتنم است تا به بررسی و ترویج میراث ادبی گران‌سنگ ایران بپردازیم و با معرفی آثار و اندیشه‌های بزرگ‌ترین شاعران تاریخ، از جمله شهریار، به نسل‌های آینده، به حفظ و ارتقاء فرهنگ و ادب ایرانی کمک کنیم. این روز نه تنها بزرگداشت شهریار است، بلکه یادآور اهمیت و تاثیر شکوه‌مند شعر پارسی در حفظ هویت ملی و فرهنگی کشور نیز می‌باشد.

انتهای خبر/