شرح خلاصه‌ای از زندگینامه پیامبر(ص)

به گزارش «دیار آفتاب»؛ حضرت محمد(ص) در روز جمعه، ۱۷ ربیع‌الاول، در شهر مکه، دیده به جهان گشود. وی از تبار قریش و فرزند عبدالله‌بن عبدالمطلب و آمنه دختر وهب‌بن عبدمناف است.

ایشان آخرین پیامبر الهی، بنیان‌گذار حکومت اسلامی و نخستین معصوم در دین اسلام است.

کنیه آن حضرت، ابوالقاسم و ابو ابراهیم و القاب ایشان، رسول‌الله، مصطفی، خاتم، نبی‌الله، محمود، امین، امّی، مزّمل، مدّثر، کریم، نذیر، مبین، نور، منذر، شاهد، رحمت، نعمت، شاهد، مبشّر، مذکّر، بشیر، یس و طه است.

مادر حضرت محمد(ص) که در طهارت و تقوا در میان بانوان قریشی، کم‌نظیر و سرآمد همگان بود، پس از تولد وی، دو سال و چهارماه و به روایتی شش سال، زندگی کرد و سرانجام، در راه بازگشت از سفری که به همراه تنها فرزندش حضرت محمد(ص) جهت دیدار با اقوام خویش عازم یثرب شده بود، در مکانی به نام «ابواء» دارفانی را وداع گفت و در همان مکان مدفون گشت و چون پدر حضرت محمد(ص) نیز دو ماه یا به روایتی هفت ماه پیش از ولادت فرزندش از دنیا رفته بود، کفالت آن حضرت را جدش، عبدالمطلب به‌عهده گرفت.

نخست وی را به «ثویبه» از کنیزان آزاد شده ابولهب سپردند تا وی را شیر دهد و از او نگه‌داری کند، اما پس از مدتی حضرت محمد(ص) را به حلیمه، دختر «عبدالله بن حارث سعدیه» واگذار کردند. حلیمه، گرچه دایه آن حضرت بود، اما به مدت ۵ سال برای آن حضرت مادری کرد.

حضرت محمد(ص) در سن ۲۵ سالگی، با بانوی گران‌قدر «خدیجه بنت خویلد» ازدواج کردند.

خدیجه کبری(س) با موقعیت و اموال خویش، خدمات شایانی به پیامبر اکرم(ص) در اظهار رسالتش کرد. این بانوی بزرگ، از افتخارات زنان عالم است و در ردیف بانوان قدسی، همانند مریم مقدس و آسیه، قرار دارد.

حضرت محمد(ص) به احترام خدیجه کبری(س) تا هنگامی که وی زنده بود، با هیچ زن دیگری ازدواج نکرد.

حضرت محمد(ص) از همسرش خدیجه، سه پسر به نام‌های ابوالقاسم، عبدالله و ابراهیم، که هر سه آن‌ها در سنین کودکی از دنیا رفتند و چهار دختر به نام‌های زینب(س)، رقیه(س)، ام‌کلثوم(س) و فاطمه زهرا(س) داشتند و جز حضرت فاطمه(س) دختران دیگر، پیش از رحلت آن حضرت، از دنیا رفته بودند.

کوه بلند «حرا» در ۶ کیلومتری مکه واقع‌شده، که شهر، در دامنه آن قرار دارد. این کوه، از کوه‌های دیگر مکه جداست و بر تمام آن‌ها مسلط است. در سینه قله این کوه، غار کوچکی به‌اندازه قامت یک انسان، وجود دارد که به آن «غار حرا» می‌گویند، که از تخته سنگ‌های بزرگی تشکیل شده، و دهانه آن به‌سمت کعبه است.

وقتی انسان بر فراز این کوه قرار می‌گیرد، جلال و جبروت خدا، و عظمت آفرینش و زیبایی‌های طبیعت، که همه نشانه خدا و بزرگی او است را می‌نگرد.

پیامبر قبل از بعثت، هر ماه چندین بار در شب و روز، برفراز این کوه عظیم می‌رفتند و با مشاهده آثار عظمت خدا، شب و روز، به تفکر و تأمل و عبادت می‌پرداختند.

۴۰ سال از عمر پیامبر(ص) می‌گذشت و زمانی که حضرت بر فراز کوه «حرا» به مناجات و عبادت خدا مشغول بودند، پیک وحی، جبرئیل امین، نازل شد و مژده رسالت را به او داد، و آیات سوره قلم را از جانب خدا برایش خواند و حضرت محمد(ص) در این زمان به پیامبری مبعوث شدند.

بعد از مبعث و پیش از هجرت حضرت محمد(ص) به مدینه، وی به امر خدا، سفری را به همراهی جبرئیل تجربه کرد که به «معراج» نام گرفت.

حضرت محمد(ص) این سفر باشکوه را از خانه ام‌هانی، خواهر امیرالمؤمنین علی(ع) آغاز کرد و به سوی بیت‌المقدس یا مسجدالاقصی روانه شد.

سپس سفر آسمانی خود را آغاز نمود و از مخلوقات آسمانی و بهشت و دوزخ بازدید به‌عمل آورد، و در نتیجه از رموز و اسرار هستی و وسعت عالم خلقت و آثار قدرت بی‌پایان حق‌تعالی آگاه شد و سپس از همان راهی که آمده بود، به زادگاه خود، مکه، بازگشت.

به عقیده شیعه، این سفر جسمانی بوده است و در قرآن کریم در سوره «اسرا» از این سفر باشکوه بدین صورت یاد شده است که «منزه است خدایی که شبانگاه بنده خویش را از مسجدالحرام تا مسجدالاقصی، که اطراف آن را برکت داده است سیر داد، تا آیات خویش را به او نشان دهد و خدا شنوا و بیناست».

در همین سال و در شب معراج، خداوند دستور داد، که امت پیامبر خاتم(ص) هر شبانه‌روز، پنج وعده نماز بخوانند و عبادت پروردگار جهان نمایند، که نماز معراج روحانی مؤمن است.

پیامبر(ص) در سن۶۳ سالگی، که مصادف است با ۲۸ صفر سال دهم هجری قمری، چشم از جهان فانی فروبست و به جهان بقاء ارتحال فرمود.

بنا به وصیتش، علی(ع) بدن مقدس پیامبر(ص) را غسل داد و کفن نمود و بر آن نماز خواند و آن را کنار مسجدالنبی دفن کرد.

انتهای پیام/