آزادگان اسطوره صبر و استقامت

تعداد کل شهدای جنگ ایران و عراق، طی آخرین آمار ۱۸۸ هزار و ۱۵ نفر اعلام شده است به طوری که در جنگ تحمیلی بالغ بر ۱۷۲ هزار و ۵۶ نفر در درگیری با دشمن و ۱۵ هزار ۹۵۹ نفر در بمباران شهرها به شهادت رسیده‌اند. در دوران هشت سال دفاع مقدس بسیاری از رزمندگان اسیر رژیم بعث عراق شدند که پس از آن با اسیران عراقی در ایران مبادله شدند. اولین مبادله اسرا از سال ۶۰ شروع شد و تا قبل از مبادله بزرگ در سال ۶۹ بیش از ۹۰۰ نفر مبادله شدند. مبادله بزرگ در مرداد و شهریور ۱۳۶۹ انجام شد و تا سال ۱۳۸۱ ادامه داشت.

حسین رجبی یکی از آزادگان از بند رژیم بعث در هشت سال دفاع مقدس، با اشاره به غافلگیر کننده بودن آزادی اسرای ایرانی در عراق، گفت: پس از پایان جنگ و قبول قطعنامه همه تصور می‌کردند بلافاصله تبادل زندانیان و اسرا آغاز شود ولی مشخص شد صدام حاضر به انجام چنین کاری نیست. بنظر بنده دعای امام خمینی(ره) و مردم و نذورات آنان باعث شد تا اسرا حدود یک سال پس از جنگ آزاد شوند وگرنه هیچ عامل دنیایی و مادی و پیگیری‌های انسانی در این آزادی نقشی نداشت.

این رزمنده دفاع مقدس گفت: رزمندگان ایرانی گرچه اسیر دشمن شده بودند ولی تسلیم آنان نبودند. در واقع آزادگان ایرانی در هر لحظه در حال جنگ با دژخیمان بعثی بودند. جسم رزمندگان اسیر شده بود ولی روح‌شان تسلیم نبود و این را در صحبت‌هایمان هم به آنان می‌گفتیم. در واقع ما در بدترین شرایط تحریمی بودیم. برخی اوقات که میوه میدادند، به هر اسیر تنها یک ریف پرتقال می‌رسید نه حتی نصف آن! مثلا جشن عید قربان بود که دیگر سنگ تمام گذاشتند و نفری یک شکلات می‌دادند! مسائلی که امروزه اگر به کسی بگویی خنده‌اش می‌گیرد ولی با این حال استقامت ورزیدیم و دشمن را شکست دادیم.

رجبی بیان کرد: اولین و مهمترین درسی که آزادگان دفاع مقدس می‌توانند به جوانان و جامعه بدهند حفظ امید است زیرا آزادگان ثابت کردند که در اوج محرومیت و غربت باید امیدوار بود. اسیران ایرانی در زندان‌های عراق نه می‌دانستند در کجای عراق هستند، نه غذای درستی به آنان می‌رسید، نه از اخبار اطلاعی داشتند و نه از آینده کشور و خود و خانواده‌شان مطلع بودند اما با این حال به آینده امیدوار بودند و این مهم‌ترین درسی است که می‌توان از آزادگان گرفت.

جهانگیر معصومی آزاده و جانباز ۳۰ درصد اهل روستای ورکبار ساوه است که مدت ۵ سال را در اسارت نیروی بعثی به سر برده است. وی به بیان خاطراتی از روزهای اسارت پرداخت و گفت: سال ۶۴ در پاتک نیروهای بعثی در منطقه کله‌قندی به اسارت درآمدم و از مدت پنج سالی را که در اسارت بودم سه سال در الرمادی و دو سال را در تکریت عراق اسارت کشیدم.

معصومی به یکی از خاطرات شیرین دوران اسارت هم اشاره کرد و گفت: پس از اعلام آتش بس و پایان جنگ تحمیلی ۸ ساله قرار شد ما را برای اولین بار به زیارت عتبات عالیات ببرند، آن شب تا ساعت صبح نخوابیدیم، لحظه حرکت همگی متعجب بودیم حتی در اتوبوس هم با یکدیگر صحبت نمی‌کردیم، همه مشغول خواندن دعا بودند به محض اینکه رسیدیم همه خودشان را روی خاک انداختند و سینه خیز به زیارت امام حسین(ع) رفتیم.