آئین سنتی «دَمَه درِکَری» در دلیجان برگزار شد

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «دیار آفتاب»؛ مراسم سنتی دَمَه درِکَری به همت حسین صفری پژوهشگر تاریخ و فرهنگ شهرستان دلیجان، فریدون جنیدی شاهنامه پژوه، مدرس دانشگاه، نویسنده و محقق، محمد ناصری فرد پژوهشگر برجسته سنگ‌نگاره‌های ایران، محمد مشهدی نوش آبادی پژوهشگر و عضو هیأت دانشگاه، پژوهشگر آیین‌های ایرانی و جمعی از علاقه‌مندان به تاریخ و فرهنگ کهن ایران و دلیجان، روز گذشته در محل بوم‌گردی سِرای دیلیگُن منطقه برگ بهشت دلیجان برگزار شد.  

سخنرانی و خیر مقدم توسط حسین صفری، سخنرانی استاد فریدون جنیدی، محمد ناصری فرد، مشهدی نوش آبادی، شعر خوانی یه زبان شیرین راجی توسط مهندس محمدتقی یوسفی شاعر راجی گوی دلیجان، اجرای بازی بومی توسط مصطفی احمدی فعال و پیشکسوت ورزش شهرستان، پذیرایی با دمنوش مخصوص بوم‌گردی سِرای دیلیگُن، اجرای موسیقی زنده، از جمله بخش‌های این مراسم بود.  

آئین سنتی دَمَه درِکَری نیایش خداوند است برای آنکه این همه ارزانی را برای انسان‌ها داشته است. از جمله کارهایی که دلیجانی‌ها در آغاز پاییز در دشت قنات وِرگَوِشت (برگ بهشت) و دیگر کشتزارها و دشت‌های پیرامون دلیجان انجام می‌دادند، دم درکری بود.

با چیدن کلوخ‌ها بر روی هم اتاقکی گرد و هرمی شکل کوچک فراهم می‌آوردند و داخل آن را با چوب و هیزمی که آتش می‌زدندند آن را آنچنان گرم می‌کردند که از حرارت این آتش، درون این کوره یا دَمه سرخ می‌شد.  

پس از سرخ شدن کلوخ‌های بخش داخلی این کوره دمه، چوب و خاکسترهای اضافی آن را بیرون ریخته و سیب زمینی و یا چغندر لبو، هویج ایرانی (زردک) داخل آن می‌ریختند و کلوخ‌های داغ این کوره یا اتاقک را بر روی آن آوار می‌کردند و در پایان یک سنگ کوچک به اندازه یک کف دست بر روی آن می‌گذاشتند و روی همه آن را با خاک نرم می‌پوشاندند تا سیب زمینی‌ها دم کند. پس از آن به انجام کارهای دیگر می‌پرداختند که گاهی کار کشاورزی و یا گاهی انجام بازی‌های بومی و محلی بود.

کشاورزان هنگام برداشت به ویژه هنگام پرحاصلی و برداشت خوب، بخشی از آن را بر روی زمین باقی می‌گذاشتند تا دیگران هم از آن برداشت کنند و در سال‌های دیگر باز هم همهٔ محصول را خوب گردآوری نمی‌کردند تا دیگران هم بیایند و از آن بهره‌ای ببرند و این زندگی کشاورزان را به گونه‌ای، نشان از عرفانی زیستن آنها بوده است که محبت بدون شرط داشته‌اند چرا که پایه عرفان محبت بدون شرط است.