گریه‌های بی‌صدا

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «دیار آفتاب» حسین نوروزی رئیس مرکز مشاوره آرامش فرماندهی انتظامی استان مرکزی در یادداشتی نوشت: هوا سرد بود و بوی زمستان همه جا را گرفته بود. صدای آژیر آمبولانس سکوت کوچه‌ای خلوت را می‌شکست، جایی آن طرف‌تر پسری جوان و نیمه جان در حیاط یک مجتمع ده‌طبقه، افتاده بود.

هنوز نفس می‌کشید، اما زندگی از بدنش آرام‌آرام می‌گریخت. همسایه‌ها، سرهایشان را از پنجره‌ها بیرون آورده بودند و با نگاه‌های پر از کنجکاوی و وحشت به پایین خیره شده بودند.

به‌عنوان مشاور کلانتری، همراه تیم گشت انتظامی در محل حضور داشتم. تصویر پسری جوان، با لباسی ساده و خونی که اطرافش را پوشانده بود، ذهنم را تا لحظه‌ای خالی کرد. تلفن همراهش را از کنار بدنش برداشتیم. تنها راه شناسایی او، شماره‌ای بود که در گوشی ذخیره شده بود. تماس گرفتیم؛ پدرش گوشی را برداشت.

چند ساعت بعد، مردی با چهره‌ای لاغر و دست‌هایی پینه‌بسته وارد کلانتری شد. صدای گرفته‌اش از ته گلویی پر از غم بیرون می‌آمد. «پسرم… چی شد؟ کجاست؟» 

پس از اینکه خبر فوت فرزندش را شنید، اشک از چشمانش جاری شد. سرش را میان دستانش گرفت و زیر لب چیزی گفت که شنیده نمی‌شد. بعد از چند دقیقه، در حالی که بغضش را قورت می‌داد، شروع به صحبت کرد:

«شاهین فرزند اولم بود. از بچگی آرام و قرار نداشت. هر روز در مدرسه مشکلی درست می‌کرد. معلم‌ها از رفتارهایش شکایت داشتند، اما فکر می‌کردیم خودش درست می‌شود. ولی نشد. کلاس دوم راهنمایی بود که دیگر مدرسه نرفت. هیچ حرفه‌ای یاد نگرفت. با دوستانی می‌گشت که می‌دانستم برایش خوب نیستند، اما چکار می‌توانستم بکنم؟ من کارگر ساختمانی‌ام. صبح زود می‌روم و شب برمی‌گردم. وقت زیادی برای بچه‌ها نداشتم. همسرم هم که خانه‌دار است، نمی‌دانست چه کند. شاهین به حرف‌های ما گوش نمی‌داد.» 

چند لحظه سکوت کرد، سپس ادامه داد: «دو سال پیش فهمیدیم که مواد مصرف می‌کند. دنیا روی سرمان خراب شد. به کمپ بردیمش، اما فقط دو ماه دوام آورد. دوباره برگشت سراغ مواد. این اواخر خیلی گوشه‌گیر شده بود. با ما صحبت نمی‌کرد. چند روز پیش دوست صمیمی‌اش در تصادف فوت کرد.

از آن روز شاهین خیلی تغییر کرد. شب‌ها می‌رفت آرامستان، ساعت‌ها کنار مزار دوستش می‌نشست. دیشب هم تا دیر وقت بیرون بود. صبح به مادرش گفت که به آرامستان می‌رود. دیگر خبری از او نداشتیم، تا اینکه شما زنگ زدید…» 

نظر کارشناس روانشناسی:

از منظر یک روانشناس، داستان شاهین تنها یک حادثه غم‌انگیز نیست، بلکه نمادی از زنجیره‌ای از مشکلات روانی و اجتماعی است که به درستی مدیریت نشده‌اند:

۱. تشخیص‌گذاری و مداخله زودهنگام: مشکلات رفتاری شاهین در کودکی، نشانه‌های اختلال کمبود توجه و بیش‌فعالی (ADHD) بود که اگر به موقع تشخیص داده می‌شد، می‌توانست از بسیاری از بحران‌ها جلوگیری کند.

۲. نقش خانواده: نبود وقت کافی از سوی پدر و ناآگاهی مادر از نحوه برخورد با رفتارهای شاهین، او را از حمایت عاطفی محروم کرد. مشاوره خانوادگی و آموزش مهارت‌های فرزندپروری می‌توانست کمک بزرگی باشد.

۳. اختلال مصرف مواد: اعتیاد شاهین به مواد مخدر، نشانه‌ای از تلاش او برای فرار از احساسات دردناک و مشکلات حل‌نشده بود. درمان اعتیاد باید با حمایت‌های روانی و اجتماعی بلندمدت همراه باشد.

۴. بحران‌های عاطفی و نداشتن سیستم حمایتی: مرگ دوست صمیمی شاهین، باعث شد که او به شدت افسرده شود. عدم وجود فردی که بتواند در این بحران او را حمایت کند، باعث تشدید احساس تنهایی و ناامیدی شد.

۵. پیشگیری از خودکشی: سازماندهی سیستم‌های مشاوره‌ای و ایجاد دسترسی به خطوط حمایت روانی می‌تواند زندگی‌های زیادی را نجات دهد. شاهین اگر فرصت گفتگو با یک مشاور یا روانشناس را داشت، شاید می‌توانست راه دیگری را انتخاب کند.

این داستان تراژیک، تلنگری است برای همه ما که بدانیم هر رفتار، هر بی‌توجهی، هر کلام نگفته، می‌تواند اثری عمیق بر زندگی دیگران بگذارد.

خواننده گرامی! اگر هر فکری در مورد خودکشی دارید با شماره تلفن‌های ۱۲۳ اورژانس اجتماعی، ۱۴۸۰ بهزیستی، ۰۹۶۵۸۰پلیس پاسخگو، ۱۴۸۰ آموزش و پرورش تماس گرفته و رایگان کمک بگیرید.