واگن‌پارس؛ روایت خاکی آغشته به خون صنعتگران شهید

اولین واکنش شما در زمان بمباران کارخانه واگن‌پارس چه بود؟

گرامی: در زمان بمباران کارخانه واگن‌پارس اراک، بهت، ترس، استرس، اضطراب و ناباوری اولین واکنش همه ما بود. هیچ‌کس نمی‌دانست چه اتفاقی رخ داده. بعد از چند ثانیه، از راه‌پله، خودم را به محوطه کارخانه رساندم. کارگران مجروح روی زمین بودند. صدای ناله و فریاد همه‌جا را پر کرده بود. دود و بوی باروت تنفس را سخت کرده بود. انگار در صحرای کربلا قدم می‌زدی. تکه‌های بدن شهدا پراکنده شده بود. هنوز تصویر صورت خون‌آلود مرتضی، همکارم، جلوی چشم من هست.

نیروهای امدادی کارخانه واگن‌پارس بدون دستور سریعا در محل حادثه بمباران حضور پیدا کردند و شروع به کمک کردند. بدن شهدای حادثه را با هر وسیله‌ای که در نزدیکی ما بود جمع می‌کردیم. پیکر برخی شهدا و مجروحین را با وانت، برخی را با برانکاردهای ساده به درمانگاه موقت کارخانه بردیم. بعد هم آمبولانس‌ها رسیدند. برق رفته بود، صداها در هم پیچیده بود، هیچ‌کس حالت عادی نداشت. آن روز فهمیدیم شهادت چه معنایی دارد.

آیا در زمان پس از بمباران، آماری از شهدا و مجروحان داشتید؟

گرامی: ۳۵ نفر شهید و بالای ۲۵۰ نفر مجروح شدند. بسیاری از مجروحان قطع‌عضو یا دچار سوختگی شدید شدند. پیکر مطهر برخی از شهدای بمباران واگن‌پارس تا روزها بعد زیر آوار بود. یکی از همکاران‌مان بعد از سه روز پیدا شد. دیواری بتنی رویش افتاده بود.

بعد از حادثه، سه روز کارخانه تعطیل شد. روابط‌عمومی، انجمن اسلامی و بسیج با همکاری هم مراسم تشییع را ترتیب دادند. یکی از صحنه‌هایی که هیچ‌گاه فراموش نمی‌کنم حضور مرحوم سرحدی‌زاده، وزیر کار وقت بود. وقتی وارد سالن مورد هدف بمباران هوایی شد، نشست روی زمین و شروع به گریه کرد. بعد هم آیت‌الله یثربی از کاشان آمدند. همه تحت تأثیر فاجعه بودند.

آیا کارخانه پس از بمباران بازسازی شد؟

گرامی: بله، با همت و جان فشانی شبانه‌روزی نیروهای باقی‌مانده و پشتیبانی جهاد سازندگی، کار بازسازی و تعمیر کارخانه واگن‌پارس شروع شد. کارگران با جان و دل برای بازسازی کارخانه کار کردند. در عرض چند ماه، خطوط تولید دوباره راه افتاد. برای اولین‌بار پناهگاه‌های صنعتی ساخته شد که منجر به تجربه‌ای گران‌بها برای کارخانجات کشور شد. برخی از همکاران حتی از گرفتن حقوق خودداری کردند تا پول صرف بازسازی شود.

بدون شک ۵ مردادماه ۶۵ برای من مثل روز عاشورا است. هر سال این روز را با بغض و اندوه به یاد می‌آورم. هنوز هم وقتی صدای شکستن دیوار صوتی را می‌شنوم، می‌ترسم. اما در عین حال، آن روز باعث شد به ایمان و وحدتمان افتخار کنیم. ما باید شهدا را یاد کنیم. هر وجب از خاک واگن‌پارس با خون پاک شهدای صنعت آغشته است.

در پایان برای نسل جوان امروز که آن روزها را ندیده‌اند چه پیامی دارید؟

گرامی: اگر امروز ایران اسلامی در امنیت است، به خاطر خون همان کارگران شهیدی است که بی‌سلاح، در لباس کار، در خط تولید جان دادند. نسل امروز باید بداند که استقلال و عزت به سادگی به‌دست نیامده است. تاریخ صنعتی کشورمان نیز شهدای خود را دارد. به آن‌ها افتخار کنیم و راهشان را در صداقت، تلاش و ایمان ادامه دهیم.

انتهای خبر/