بوسیدنِ رویِ ماه مدال

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «دیار آفتاب» به نقل از خبرگزاری دانا؛ در چارچوب رقابت‌های پرش طول مسابقات دو و میدانی قهرمانی آسیا ۲۰۲۵ - کره‌جنوبی، ریحانه مبینی؛ پرنده طول دو و میدانی زنان کشورمان با با رکوردهای ۶٫۳۴متر، ۶٫۴۰ متر، ۶٫۱۳ متر و ۶٫۳۳ متر به‌عنوان اولین زن دو و میدانی‌کار ایرانی به مدال طلای رقابت‌های قهرمانی آسیا دست یافت.

پس از ماجراهای پرحاشیه سهمیه یونیورسالیتی دوومیدانی المپیک ۲۰۲۰ توکیو که در عین شایستگی ریحانه مبینی به فرزانه فصیحی رسید و نهایتاً برای کاروان ایران هیچ آورده‌ای به همراه نداشت، شاید اگر هر دونده و یا ورزشکار دیگری به‌جای مبینی بود؛ بدون انگیزه پیش می‌رفت و به پایان دوران قهرمانی‌اش می‌رسید اما این اتفاق برای ریحانه صورت نگرفت.

مبینیِ جوان برخلاف سن و سالش، درست وقتی که در رشته سنگین و سخت دندان‌پزشکی درس می‌خواند، باتجربه و پراُمید پیش رفت تا بالاخره چهار سال بعد در میدانی که همه رقبای آسیایی تا بن‌دندان برای دروی مدال‌ها مسلح شده‌اند، با پرشی تاریخی به مدال طلای قاره آسیا برسد. طلای ناب ریحانه، نخستین مدال زرین تاریخ دو و میدانی زنان ایران در آسیاست.

برای درک اهمیت تاریخ‌سازی ریحانه، باید بدانیم که مبینی کاری کرده که پیش از این هیچ کدام از نام‌های پرمدعای دوومیدانی موفق به انجام آن نشده‌اند و نهایتاً مدال نقره گرفته‌اند. دختر ۲۵ ساله پرش طول ایران با این مدال خوش‌رنگ، همه چشم‌ها را به خود خیره کرد و همه را به ادامهٔ افتخارآفرینی‌هایش امیدوار ساخت.

درست در شرایطی که همیشه برخی ورزشکاران نورچشمی فدراسیون دوومیدانی بوده‌اند و با برخی ارتباطات خارج از متن ورزش خودشان را در سرلیست اعزام‌ها قرار می‌دادند، این ریحانه ایران بود که مانند یک ققنوس پرید و طولانی‌ترین پرش یک زن در مسابقات قهرمانی آسیای کره را ثبت کرد و مدال طلا را با شایستگی در دست گرفت.

شاید اکنون همه تصمیم‌گیرندگان و دست‌اندرکاران المپیکی کشور، انگشت حسرت به دهان بگیرند و بگزند که چرا در روزهای پر تب و تاب و ملتهب منتهی به بازی‌های کرونازده المپیک ۲۰۲۰ توکیو که در سال ۲۰۲۱ برگزار شد، تصمیمی شجاعانه و امیدبخش نگرفتند و ریحانه را به پیست المپیک نفرستادند که شاید او شانس مدال داشت.

ریحانه مبینی که حالا او را باید دکتر ریحانه مبینی، قهرمان دوومیدانی آسیا بدانیم؛ برخلاف هم‌قطاران پرحاشیه و البته بلاگرمآب خود، نه در فضای مجازی مشغولیت داشت و نه حاشیه‌ای. او تمام تمرکز و تلاش خودش را روی پیست دوومیدانی و البته درس دندان‌پزشکی گذاشت و حالا به الگویی موفق برای بزرگ‌ترهای خودش هم تبدیل شده است.

مطمئناً این پایان راه ریحانه مبینی نیست و او که نشان داده مدیریت رفتارهای خودش را بلد است و اسیر حاشیه‌های دختران هم‌رشته‌اش نمی‌شود، به چیزی کم‌تر از دویدن پرامید روی پیست قهرمانی جهان و بازی‌های آسیایی و بازی‌های المپیک راضی نخواهد شد و اتفاقاً در آن جا هم نگاهی به سکوی مدال خواهد داشت.

حالا رقابت‌های قهرمانی جهان و بازی‌های آسیایی و المپیک باید نقشهٔ راه مبینی جوان باشند و همان حمایت‌های فراتر از انتظاری که سابقاً از دونده‌های کم‌فروغ اما مدعی می‌شد، باید از سوی فدراسیون به سمت ریحانه مبینی گسیل شود تا دستِ آخر این مبینی باشد که نه فقط برای قدم زدن روی پیست المپیک، بلکه برای افتخار آفریدن و بوسیدن رویِ ماه مدال به لس‌آنجلس خواهد رفت.

انتهای خبر/