شریعتی با کلماتش هنوز در دل‌هاست

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «دیار آفتاب» محدثه آجرلو در یادداشتی به مناسبت سالگرد درگذشت دکترعلی شریعتی نوشت: دکتر علی شریعتی انسانی بود با شور و هیجان خاصی که با زبان قلم و بیان خود، دنیای پیرامونش را معنا می‌کرد. او از آن دسته افرادی بود که نوشته‌هایش بیشتر از یک متن صرف، دریچه‌ به جهان درون انسان‌ها می‌گشود.

زندگی شریعتی سرشار از تلاش برای فهم بهتر جهان و انسان بود. او در آثار خود، همیشه به دنبال آن بود که پرسش‌هایی اساسی درباره زندگی، معنا و تنهایی انسان را مطرح کند و به نوعی همذات‌ پنداری عمیق با مخاطب ایجاد کند.

یکی از ویژگی‌های مهم نوشته‌های او، زبان ساده اما پرعمق بود. او هیچ‌گاه قصد نکرد زبان پیچیده و دور از دسترس به کار ببرد. بلکه می‌خواست مفاهیم پیچیده انسانی و فلسفی را به زبانی قابل فهم و دلنشین منتقل کند.

کتاب‌هایی مانند «کویر» و «ما و اقبال» نمونه‌های شاخصی از قلم شریعتی‌اند که در آن‌ها می‌توان هم لطافت ادبی و هم عمق فکری را مشاهده کرد. این آثار نه تنها متن‌های فلسفی، بلکه تجربه‌های زیستی یک انسان جست‌وجوگر هستند.

شریعتی معتقد بود که هر انسانی باید در زندگی‌اش معنا بیابد و در جستجوی آن تلاش کند. همین نگاه باعث شد نوشته‌هایش برای خوانندگانش تبدیل به چراغ راهی در مسیر خودشناسی و تعمق شود. او همواره خواننده را به فکر وامی‌داشت.

نثر دکتر شریعتی سرشار از احساس بود. او با واژه‌هایش دل می‌سپرد و قلب مخاطب را به تپش وا می‌داشت. این ویژگی نثر او، آثارش را از متن‌های صرفاً علمی جدا کرده و آن‌ها را به تجربه‌ای عاطفی و انسانی بدل می‌کرد.

شریعتی در آثارش بیش از هر چیز به تنهایی و دغدغه‌های انسان معاصر می‌پرداخت. او تنهایی را نه به‌عنوان یک ضعف، بلکه به‌عنوان نقطه شروعی برای تعمق و جستجو می‌دید. این نگاه باعث شده است نوشته‌هایش برای بسیاری تبدیل به پناهگاهی شوند.

او معتقد بود که زندگی بدون پرسش بی‌معناست. به همین دلیل، آثارش همواره سرشار از سوال‌های بی‌پاسخ بودند؛ سوال‌هایی که هر فرد را به تفکر عمیق‌تر درباره خود و جهان دعوت می‌کردند و به نوعی مخاطب را در جریان زندگی فعال می‌ساختند.

یکی دیگر از ویژگی‌های شریعتی، صداقت بی‌پرده در بیان بود. او نه خود را کامل می‌دید و نه می‌خواست پاسخ‌های قطعی ارائه دهد. این رویکرد صادقانه و فروتنانه باعث شد خوانندگان به او احساس نزدیکی کنند و او را انسانی قابل لمس بیابند.

شریعتی نوشتن را وسیله‌ای برای بیان احساسات عمیق و دغدغه‌های انسانی می‌دانست. او تلاش می‌کرد تا بین عقل و دل پلی بزند و همین ترکیب باعث شده است آثارش برای طیف گسترده‌ای از مخاطبان جذاب باشد. درگذشت او، هرچند دردناک، پایان کار او نبود. آثارش همچنان زنده‌اند و نسل‌های بعدی از خواندن و شنیدن آن‌ها بهره می‌برند. این استمرار نشان‌دهنده عمق و تاثیرگذاری نوشته‌ها و اندیشه‌های اوست.

امروزه، یاد و خاطره دکتر علی شریعتی در دل هزاران خواننده و علاقه‌مند به ادبیات و انسان‌شناسی باقی مانده است. او شخصیتی بود که با هنر بیان خود، جهان‌بینی انسانی را به گونه‌ای خاص بازتاب داد.

شریعتی از زندگی روزمره الهام می‌گرفت و سعی می‌کرد آن را با مفاهیم عمیق انسانی پیوند دهد. این ویژگی باعث شده است نوشته‌هایش هنوز برای مخاطبان امروزی تازه و قابل درک باشند و از حالت کلیشه‌ دور بمانند.

او هرگز نخواست قاضی باشد یا کسی را محکوم کند؛ بلکه دوست داشت که مخاطبش خود را بیابد و با پرسش‌هایش به رشد و بالندگی برسد. این دعوت به خودشناسی، نقطه قوت مهم آثار او محسوب می‌شود.

در پایان، دکتر علی شریعتی هرچند سال‌ها پیش از میان ما رفت، اما آثار و نوشته‌هایش همچنان زنده و پویا هستند. او با کلماتش هنوز در دل‌های بسیاری زندگی می‌کند و راهی برای تأمل و خودشناسی فراهم می‌آورد.