تا کنون ۱۵ گونه از درنا شناسایی شده‌اند که این گونه‌ها در چهار نوع قرار گرفته‌اند. این گونه‌ها در اکثر نقاط جهان، به‌جز قطب جنوب پراکنده هستند.

بعضی از انواع درناها، مهاجرت می‌کنند و زمستان‌ها را در جاهای گرم و تابستان‌ها را در نواحی سرد می‌گذرانند و بعضی از آن‌ها نیز مهاجرت نمی‌کنند و به‌صورت ثابت زندگی می‌کنند.

درناهای گروه شمال کره زمین، زمستان‌ها به مناطق پارک ملی بوجاق کیاشهر در گیلان و فریدون‌کنار مازندران ایران کوچ می‌کردند.

درنا امروزه آوازه‌اش نه تنها در ایران بلکه در تمام جهان پیچیده است.

از خصوصیات پرنده درنا می‌توان به تخم‌گذاری اندک، شرایط سخت بزرگ شدن جوجه‌ها در طبیعت، زندگی در گروه‌های بزرگ، سن بالای بلوغ، نیاز به زیستگاه اختصاصی، استفاده از آشیانه‌های قدیمی و عدم تخم‌گذاری سالانه، اشاره کرد.

در صورت کوچک شدن گروه‌های این پرنده، قطعا با خطر نابودی روبه‌رو می‌شوند.

قد درناهای بین ۱۳۵ تا ۱۴۰ سانتی‌متر و طول بال آن‌ها در حین پرواز تا ۲۳۰ متر نیز می‌رسد.

وزن عادی آن‌ها، بین ۴/۹ تا ۸/۶ کیلوگرم است و غذای اصلی درنا، ماهی‌ها، حشرات و گیاهان درون تالاب‌ها هستند.

در هر سال به طور میانگین، جفت‌های درناهای حدود دو تخم می‌گذارند که از این دو جوجه، تنها یکی بزرگ می‌شود.

درناهایی که در طبیعت زندگی می‌کنند و به مهاجرت می‌پردازند، حدود ۳۰ تا ۳۵ سال عمر می‌کنند.

تالاب میقان اراک یکی از زیستگاه‌های مهم پرندگان بین‌المللی است که هر ساله در فصل برگ‌ریزان درختان پذیرای شمار زیادی از گونه‌های مختلف پرندگان به ویژه درناهای خاکستری است که این مهم بسترساز اکوتوریسم پرنده نگری است.

هر ساله ۲۵ تا ۳۰ هزار پرنده مهاجر از گونه‌های مختلف از جمله درناهای خاکستری برای زمستان گذرانی به تالاب میقان اراک سفر می‌کنند و صحنه‌های زیبایی از پروازهای دسته جمعی را به رخ زمینیان می‌کشند.

درناها پرندگانی تک همسری هستند و اگر جفت ماده به دلایلی جان خود را از دست بدهد، پرنده نر برای همیشه تنها خواهند ماند.

سرنوشتی که امید به آن دچار شده است باعث انقراض کامل جمعیت غربی درناهای داخل کشور خواهد شد.

انتهای پیام/