سوره «ذاریات» آیه ۳۱ تا ۶۰

به گزارش گروه چندرسانه‌ای پایگاه خبری و تحلیلی «دیار آفتاب» هر روز، یک صفحه از کلام حق را به صورت آنلاین بشنوید.

متن و معنی آیات ۳۱ تا ۶۰ سوره «ذاریات» به‌شرح زیر است.

قَالَ فَمَا خَطْبُکُمْ أَیّهَا الْمُرْسَلُونَ

[ابراهیم] گفت: ای فرستادگان! دنبال چه کار مهمی هستید؟ (۳۱) 

قَالُوا إِنّا أُرْسِلْنَا إِلَیٰ قَوْمٍ مُجْرِمِینَ ﴿۳۲﴾

گفتند: ما را به سوی مردمی گنهکار فرستاده‌اند؛ (۳۲) 

لِنُرْسِلَ عَلَیْهِمْ حِجَارَةً مِنْ طِینٍ ﴿۳۳﴾

تا [بارانی] از گِل سنگ بر آنان بفرستیم؛ (۳۳) 

مُسَوَّمَةً عِنْدَ رَبّکَ لِلْمُسْرِفِینَ ﴿۳۴﴾

[سنگی که] نزد پروردگارت برای تجاوزکاران نشانه گذاری شده است؛ (۳۴) 

فَأَخْرَجْنَا مَنْ کَانَ فِیهَا مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿۳۵﴾

پس هرکه را از مؤمنان در آن شهر بود [پیش از آمدن عذاب] بیرون بردیم؛ (۳۵) 

فَمَا وَجَدْنَا فِیهَا غَیْرَ بَیْتٍ مِنَ الْمُسْلِمِینَ ﴿۳۶﴾

در آنجا جز یک خانه از مسلمانان [که اهلش مطیع خدا بودند، نیافتیم.](۳۶) 

وَتَرَکْنَا فِیهَا آیَةً لِلّذِینَ یَخَافُونَ الْعَذَابَ الْأَلِیمَ ﴿۳۷﴾

در آنجا [پس از زیر و رو شدن شهر و هلاکت مردم] نشانه و عبرتی [از قدرت، غضب خود و محکومیت مجرمان] برای کسانی که از عذاب دردناک می‌ترسند به جا گذاشتیم. (۳۷) 

وَفِی مُوسَیٰ إِذْ أَرْسَلْنَاهُ إِلَیٰ فِرْعَوْنَ بِسُلْطَانٍ مُبِینٍ ﴿۳۸﴾

و [نیز] در [سرگذشت] موسی، چون او را با دلیلی روشن به سوی فرعون فرستادیم [عبرتی است.](۳۸) 

فَتَوَلّیٰ بِرُکْنِهِ وَقَالَ سَاحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ ﴿۳۹﴾

پس فرعون با سپاهیانش روی [از حق] گرداندند و گفت: [این مرد] یا جادوگر است یا دیوانه! (۳۹) 

فَأَخَذْنَاهُ وَجُنُودَهُ فَنَبَذْنَاهُمْ فِی الْیَمّ وَهُوَ مُلِیمٌ ﴿۴۰﴾

در نتیجه او و سپاهیانش را گرفتیم و به دریا افکندیم، در حالی که [به سبب لجبازی و دشمنی] مستحقّ سرزنش بود. (۴۰) 

وَفِی عَادٍ إِذْ أَرْسَلْنَا عَلَیْهِمُ الرّیحَ الْعَقِیمَ ﴿۴۱﴾

و [نیز] در [سرگذشت قوم] عاد هنگامی که بر آنان باد هلاک کننده‌ای فرستادیم [عبرتی است.](۴۱) 

مَا تَذَرُ مِنْ شَیْءٍ أَتَتْ عَلَیْهِ إِلَّا جَعَلَتْهُ کَالرّمِیمِ ﴿۴۲﴾

[آن باد] هیچ چیزی را که بر آن می‌وزید، رها نمی‌کرد مگر آنکه آن را به صورت استخوان پوسیده‌ای می‌ساخت. (۴۲) 

وَفِی ثَمُودَ إِذْ قِیلَ لَهُمْ تَمَتَّعُوا حَتّیٰ حِینٍ ﴿۴۳﴾

و [نیز] در قوم ثمود [عبرتی است] هنگامی که [پس از پی کردن ناقه] به آنان گفته شد: زمانی کوتاه [که بیش از سه روز نیست، از زندگی] برخوردار باشید [که عذاب خواهد رسید.](۴۳) 

فَعَتَوْا عَنْ أَمْرِ رَبِّهِمْ فَأَخَذَتْهُمُ الصّاعِقَةُ وَهُمْ یَنْظُرُونَ ﴿۴۴﴾

ولی [آنان در آن سه روز هم که مهلت داشتند باز] از فرمان پروردگارشان سرپیچی کردند، پس صاعقه مرگبار آنان را فراگرفت در حالی که آنان با ترس و حیرت به آن می‌نگریستند. (۴۴) 

فَمَا اسْتَطَاعُوا مِنْ قِیَامٍ وَمَا کَانُوا مُنْتَصِرِینَ ﴿۴۵﴾

پس [با آمدن عذاب و به سبب اینکه هیچ مهلتی نیافتند] نه قدرت برخاستن از جای خود را داشتند و نه دادخواهی کردند. (۴۵) 

وَقَوْمَ نُوحٍ مِنْ قَبْلُ ۖ إِنّهُمْ کَانُوا قَوْمًا فَاسِقِینَ ﴿۴۶﴾

و قوم نوح را پیش از این [هلاک کردیم]؛ زیرا آنان همواره مردمی نافرمان بودند. (۴۶) 

وَالسَّمَاءَ بَنَیْنَاهَا بِأَیْدٍ وَإِنّا لَمُوسِعُونَ ﴿۴۷﴾

و آسمان را به قدرت ونیرو بنا کردیم و ما [همواره] وسعت دهنده‌ایم. (۴۷) 

وَالْأَرْضَ فَرَشْنَاهَا فَنِعْمَ الْمَاهِدُونَ ﴿۴۸﴾

و زمین را گستردیم و چه نیکو گستراننده‌ای هستیم. (۴۸) 

وَمِنْ کُلِّ شَیْءٍ خَلَقْنَا زَوْجَیْنِ لَعَلَّکُمْ تَذَکّرُونَ ﴿۴۹﴾

واز هر چیزی جفت آفریدیم باشد که متذکّر [این حقایق که نشانه‌هایی بر قدرت، حکمت و ربوبیت خداست] شوید. (۴۹) 

فَفِرُّوا إِلَی اللَّهِ ۖ إِنّی لَکُمْ مِنْهُ نَذِیرٌ مُبِینٌ ﴿۵۰﴾

پس به سوی خدا بگریزید [که] بی‌تردید من از سوی او بیم دهنده‌ای روشنگرم. (۵۰) 

وَلَا تَجْعَلُوا مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ ۖ إِنّی لَکُمْ مِنْهُ نَذِیرٌ مُبِینٌ ﴿۵۱﴾

و با خدا معبودی دیگر قرار ندهید، یقیناً من از سوی او بیم دهنده‌ای آشکارم. (۵۱)

كَذَٰلِكَ مَا أَتَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ مِنْ رَسُولٍ إِلَّا قَالُوا سَاحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ ﴿٥٢﴾

همچنین هیچ پیامبری بر کسانی که پیش از اینان بودند نیامد مگر اینکه گفتند: جادوگر یا دیوانه است! (۵۲)

أَتَوَاصَوْا بِهِ ۚ بَلْ هُمْ قَوْمٌ طَاغُونَ ﴿٥٣﴾

آیا [این اقوام] یکدیگر را به این گونه داوری [ناحق درباره پیامبرشان] سفارش کرده بودند؟! [نه] بلکه همه آنان گروهی یاغی و سرکش بودند [و این یاوه گویی ها، محصول سرکشی و یاغی گری آنان بود.] (۵۳)

فَتَوَلَّ عَنْهُمْ فَمَا أَنْتَ بِمَلُومٍ ﴿٥٤﴾

بنابراین از این سبک مغزان باطل گو، روی برگردان [که تو اتمام حجت کردی] و شایسته سرزنش نیستی؛ (۵۴)

وَذَكِّرْ فَإِنَّ الذِّكْرَىٰ تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِينَ ﴿٥٥﴾

و پند ده؛ زیرا پند به مؤمنان سود می دهد؛ (۵۵)

وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ ﴿٥٦﴾

و جن و انس را جز برای اینکه مرا بپرستند نیافریدیم؛ (۵۶)

مَا أُرِيدُ مِنْهُمْ مِنْ رِزْقٍ وَمَا أُرِيدُ أَنْ يُطْعِمُونِ ﴿٥٧﴾

از آنان هیچ رزقی نمی خواهم، و نمی خواهم که مرا طعام دهند. (۵۷)

إِنَّ اللَّهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو الْقُوَّةِ الْمَتِينُ ﴿٥٨﴾

بی تردید خدا خود روزی دهنده و صاحب قدرت استوار است. (۵۸)

فَإِنَّ لِلَّذِينَ ظَلَمُوا ذَنُوبًا مِثْلَ ذَنُوبِ أَصْحَابِهِمْ فَلَا يَسْتَعْجِلُونِ ﴿٥٩﴾

پس برای کسانی [از قوم تو] که ستم ورزیدند، سهمی از عذاب است مانند سهم هم مسلکانشان [از امت های پیشین]، بنابراین شتاب در آمدن آن را نخواهند. (۵۹)

فَوَيْلٌ لِلَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ يَوْمِهِمُ الَّذِي يُوعَدُونَ ﴿٦٠﴾

پس وای بر کسانی که کافر شدند از آن روزشان که به آن وعده داده می شوند. (۶۰)

انتهای خبر/